Rozdział XVIII

Holly

- Dakota! - krzyczę, zatrzymując ją w ostatniej sekundzie przed jej próbą samobójczą

- H-Holly?

- Miałaś zamiar-

- Holly...

- Ty - nie mogłam nawet dokończyć zdania, jestem zbyt zaskoczona, łzy wypływają z moich elektryzujących, niebieskich oczu i zatrzymują się na moich policzkach, rozmywając mnie, przez co moje słowa nawet nie mogłyby brzmieć gorzej.

- Holly, ja- chodźmy po prostu spać.

- Nie! Jeśli pójdziemy spać to nadal będziesz próbowała się zabić!

Dakota uciszyła mnie.

- Hol-

Przerwałam jej.

- Nie! Nie masz powodu, aby się zabi-

- Zamknij się do cholery! Nic nie wiesz!

- Dakota, dlaczego? - zapytałam, patrząc w dół i pozwalając moim łzom spływać.

- Nie jesteśmy już siostrami.. - powiedziała i odwróciła się, nie chcąc patrzeć na moją zszokowaną i zasmuconą minę.

- Tak, jeste-

- Nie, Holly, nie jesteśmy. Domek dla lalek nas zmienił.

- Nadal jesteś moją małą siostrą, Dakota.

- Nie, trzymasz mnie na dystans, nie rozmawiałyśmy przez wieki - powiedziała.

- Chcę umrzeć, chcę odejść, Holly, nie zatrzymuj mnie - słowa, które uciekły z jej ust sprawiły, że moje serce się zapadło. Ona chce umrzeć. Ale ja wiem, jako jej siostra, że nie pozwolę jej tego zrobić.

- Nie chcę, abyś odchodziła, Dakota.

- Ale ja chcę, Holly. Nigdy nie chciałam tego życia,

- Ale Dak-

Ponownie mi przerwała.

- Holly, chcę opuścić ten świat, nie widzisz? - powiedziała, nadal stojąc do mnie tyłem.

- Ale jesteś moją siostrą, Dakota.

- I?

- I cię kocham - płakałam, podchodząc do niej i mocno ją przytulając, to był chyba jedyny uścisk w którym trwałyśmy przez kilka poprzednich lat.

Po chwili odsunęła się,  a ja mogłam zobaczyć spływającą po jej twarzy łzę.

- Chodźmy do łóżka, Holly.

| Następnego dnia |

- Holly, chcesz iść dzisiaj ze mną do Scarlett? - zapytał mnie Harry, cóż, nie mogę powiedzieć nie.

- Um, okej?

- Idź się przebrać, spotkamy się na dole za dwadzieścia minut.

- Nie jest to trochę za wcześnie, właśnie sprząt-

- Holly, po prostu się przebierz - odparł i wyszedł. Okej więc?

Poszłam do naszej sypialni i zamieniłam swój strój na normalne ubrania. A mówiąc normalnie ubrania mam na myśli te, które byłyby noszone przez porcelanowe lalki z 1950. Zawsze kiedy gdzieś z nim wychodzimy, chociażby na eventy, musimy się przebrać w staromodne ubrania, buty i akcesoria z naszej garderoby. Każda z nas ma taki sam rozmiar, więc możemy nosić to co chcemy jeśli mamy wybierać. Tym razem założyłam krótkie, jeansowe szorty i różową koszulę z długim rękawem. Makijaż zostawiłam taki jaki był.

Kiedy zeszłam do sypialni, wszystkie dziewczyny zaczęły zasypywać mnie pytaniami.

- Gdzie idziesz?

- Ładnie wyglądasz.

- Dlaczego się tak ubrałaś?

- Idę z Harrym do Scarlett, zaprosił mnie, cóż, muszę iść - wyjaśniłam, zakładając na ramię moją torbę.

- Słusznie - powiedziała Evie, wracając ponownie do zamiatania podłogi.

- Holly! - krzyknął z dołu Harry. Powiedziałam im 'pa' i zbiegłam na dół, prawie się przewracając ze przez moje jasne, różowe szpilki, które noszę. Kiedy byłam już na dole odprowadził mnie do drzwi i wsiedliśmy do samochodu.

- Dlaczego idziemy do Scarlett? - zapytałam, kiedy zaczął jechać.

- Poznasz Liama i Janet.

- Myślałam, że spotkamy się z nimi w piątek

- Nie, w piątek spotykacie się z Niallem i Fran.

- Oh, a czy Dakota także nie powinna ich poznać?

- Mogłem zabrać tylko jedną z was.

- Dlaczego wybrałeś mnie?

- Nie wiem.

- Oh.

| W Scarlett |

Rozejrzeliśmy się po dużej kawiarni i kiedy zobaczyliśmy rozmawiających Liama oraz Janet, podeszliśmy do nich.

- Cześć! - powiedziała Janet kiedy tylko nas dostrzegła. Jest naprawdę piękna, jak, naprawdę piękna. Ma złote, blond włosy, są też krótko obcięte, trochę w stylu Evie, ma także szmaragdowe, zielone oczy, pasujące do szmaragdowego diamentu, który nosi. Jest bardzo blada, również chuda, jej obojczyki wystają jakby się miały złamać, a to sprawia, że jestem zazdrosna, jeśli mam być szczera.  Zawsze byłam świadoma swojej wagi.

- Cześć, Harry i? - dodał Liam, pytając mnie o imię.

- Uh, jestem Holly - odparłam, siadając obok Harry'ego na ciemnoniebieskich skórzanych krzesłach.

- Jestem Liam, a to jest Janet - przywitał mnie z uśmiechem. Po kilku minutach poznawania ich nasze kawy, które Liam musiał zamówić przed naszym przyjściem, wreszcie przyszły. Podziękowaliśmy wszyscy kelnerce jeszcze zanim odeszła.

- Więc jak ci się podoba w domku dla lalek? - zapytała mnie Janet, gdy Harry i Liam zatracili się w własnej rozmowie.

- Jestem tu już 5 miesięcy, przywykłam do tego i taak, nie jest tak źle jak na początku.

- To dobrze. Dogadujesz się z pozostałymi lalkami?

- Tak, są naprawdę urocze.

| Godzinę później |

- Okej, lepiej już pójdziemy - powiedział Harry, wstając, Liam, Janet i ja wstaliśmy za nim. Wymieniliśmy się wszyscy pożegnaniem zanim opuściliśmy Scarlett i wsiedliśmy do jego samochodu, aby wrócić do domku dla lalek. Po 20 minutach już tam byliśmy. Kiedy przeszliśmy przez drzwi dziewczyny przyszły nas przywitać.

- Lalki, teraz macie czas wolny zanim zaczniecie robić kolację, więc idźcie na górę, będę w salonie jeśli będziecie mnie potrzebować - powiesił swoją marynarkę zanim odszedł.
Poszłyśmy do sypialni i kiedy już tam byłyśmy, ponownie zostałam zasypana pytaniami.

- Jak było?

- Widziałaś kogoś?

- Gdzie byliście?

- Było świetnie, spotkałam Liama i Janet - odpowiedziałam, siadając na swoim łóżku.

- Chcecie obejrzeć film? - zapytała nas Macy. Zgodziłyśmy się i przystałyśmy na Forrest Gump.

- Um, Holly, czy możemy chwilę porozmawiać na zewnątrz? - spytała Dakota z drugiego końca pokoju. Pokiwałam głową i obie skierowałyśmy się w stronę drzwi.

- Hej, ugh, przepraszam za to co widziałaś ostatniej nocy - oznajmiła, patrząc w dół ze wstydem.

- Jest okej, Dakota, po prostu nie próbuj znowu tego robić.

- Powiedziałam, że nie jesteśmy już więcej siostrami i natychmiast tego pożałowałam, przepraszam.

- Nie przejmuj się tym - powiedziałam i zaczynałam już przekręcać gałkę (klamkę) od drzwi, ale Dakota mnie zatrzymała.

- Holly, tak przy okazji - przycisnęła mnie do uścisku i szepnęła. - Też cię kocham, siostrzyczko. 

Po przeczytaniu zostaw komentarz!